Πάμε...

...στρατό; Βέβαια ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος μπορεί να κρίνει το τι συμβαίνει στο στράτευμα αφού ούτε έκανα 2-3 χρόνια στρατό οπως οι πατεράδες μας, ούτε γνωρίζω ιδιαίτερα το χώρο. Ξέρω όμως ότι στη μονάδα δεν πήρα ούτε ένα 24ωρο άδεια, σαν έφεδρος λοχίας αυτοχωνόμουνα για να έχουν λίγο ηρεμία τα παιδιά που υπηρετούσαμε μαζί και το ποσοστό επάνδρωσης μονάδας ήταν... για γέλια! Συμβάντα τα οποία σίγουρα δε συνέβησαν μόνο σε εμένα, αλλά και σε άλλους κληρωτούς οι οποίοι δεν πέτυχαν να μείνουν στην αγκαλιά των μονάδων της Αττικής και του ΕΠΥΕΘΑ.

Έχοντας ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο, γιατί μόνο έτσι θα το βλέπω αφού το διάστημα αυτό θεωρώ ότι με απέτρεψε να πετύχω μια καλύτερη δουλειά, ίσως θα ήθελα τα παιδιά μου να ακολουθούσαν το κυπριακό σύστημα και να κατατάσσονταν αμέσως μετά το λύκειο. Έχει πολλά πλεονεκτήματα η πρόταση αυτή με κυριότερο την εξάλειψη την ανάγκη των αναβολών για σπουδές.

Πολλά πράγματα μπορούν να αλλάξουν σε μια χώρα. Η παγείωση όμως μιας κατάστασης οδηγεί στη χώρα του "ποτέ". Κάπου το είχα ακούσει/διαβάσει αυτό...